اسماعیل حسین پور : نادیده شیفته اش شده بودیم

نوشته بسیار زیبای زیر به قلم استاد اسماعیل حسین پور از وبسایت باران ببار برداشت شده است . استاد اسماعیل حسین پور عضو شورای شهر شیروان می باشند .

حکیم اُرُد بزرگ و روز پر شکوه شیروان

او را با اندیشه های بلند و حکیمانه اش می شناسیم، با جمله هایی که گاه چون صخره سترگت می دارند، چون کبوتر بال پروازَت می دهند، چون چشمه روانت می کنند، چون آسمان بی مرزَت می کنند، چون سرو بالابلندت می کنند. او خالق ایده ی قاره ی کهن است، پدیدآرنده ی کهکشان اندیشه ها. جمله های حکیمانه و فیلسوفانه اش در«کتاب سرخ» او را مرزنوَرد کرده است.

سالها بود نام حکیم و فیلسوف بزرگ ، اُرُد بزرگ را شنیده بودیم، نادیده شیفته اش شده بودیم، با واژه هایش زیسته بودیم و بر سر هر جمله اش خیمه ای افراشته بودیم، بی آنکه بدانیم او تبارش به دیار ما می رسد، به شهر ما، به شیروان. بی آنکه بدانیم نامش«مجتبی شرکاء» است.

او را در بیرون مرزها، در تاجیکستان و افغانستان و پاکستان بیش از ما شیروانی ها می شناسند، اروپائیان نیز شکوه کلام او را با ترجمه ی آثارش به تماشا می نشینند. او چون سید جمال الدین اسدآبادی عزیز دل همه است، وطنش را ، دیارش را، مردمانش را عاشق است، از کلامش پاکی و مهر می تراود. پاک زیستی و نیک خویی و راستی و داد را چون جان عزیز می دارد و بر این عهد های دیرین پای می فشارد و جوانان را به این خیر و خوبی ها فرا می خواند. به خاطر این روح بزرگ و بلند است که شهید راه عزت افغانستان، احمد شاه مسعود درباره اش می گوید: «من و اُرد [حکیم ارد بزرگ ایرانی] زاده یک سرزمین بزرگ هستیم.» او با افکار بلندش در ایران و خارج از این کهن بوم و بر عزیز دل ها شده است. واژه هایش همه روح  زلال آزادگی و زندگی اند، قامت بلند غیرت و وطن دوستی اند. بیهوده نیست احمد شاه مسعود چند ماه پیش از کشته شدنش می گوید : «هنگامی که نوشته های اُرد دانا را می خوانم می بینم آرزو هایم را نوشته است. »

بی نظیر بوتو با تأثرپذیری از اقبال لاهوری و این بزرگمرد می گوید:« ما با کشورهای منطقه و بخصوص ایران ، اساطیر ، فرهنگ و تاریخی مشترک داریم من هم همانند بزرگانی نظیر "اقبال لاهوری" و "ارد بزرگ" تمایل دارم کشورهای ما بر اساس فرهنگ و ریشه های مشترک هر روز بیشتر از پیش به هم نزدیک شوند.»

حکیم اُرُد بزرگ پس از 35 سال که از این شهر کوچیده است امروز میهمان خانه پرشکوفه اش شیروان بود، او سخنران همایش فرهیختگان شیروان بود. نامش که برده شد سالن را شوری شیرین گرفت؛ شیروانیان امروز فرزند عزیز خویش را در خانه ی اجدادی اش عزیز داشتند، گویی یک خواب بود، یک رؤیا؛ همه چشم شده بودند و خیره در لبخند و مهر و کلام این مرد بودند.

او ساده و صمیمی سخن می گفت. اُرُد بزرگ را خیلی ها برای اولین بار می دیدند، خیلی ها نمی دانستند او شیروانی است، نمی دانستند او فرزند این خاک است، فرزند این کوچه های پر خاطره، فرزند این حصارها و برج و باروهای فروریخته که هنوز شکوه باستانی اش را در میان غبار زمانه گم نکرده است.

کاش نام این بزرگان را بچه های دبستانی ما در کتاب های درسی می خواندند! کاش این خردورزان اندیشمند را بیشتر از این می شناختیم و می شناساندیم تا فرزندان فردایمان باور کنند که دیارشان خاستگاه چنین بلنداندیشانی است. با خود می گویم :

یک کوچه

یک خیابان کم است

باید نامت را بر دروازه ی شهرمان بزرگ بنویسیم و بگوییم:

به شیروان، شهر نماز، شهر شهیدان ، شهر سعدالدین تفتازانی و حکیم اُرُد بزرگ خوش آمدید.

این یادداشت در صفحه 6 هفته نامه ارمغان شنبه 29 شهریور93 به چاپ رسیده است.

منبع :

http://www.hiva50.blogfa.com/post-319.aspx